سوخت بدون کارت با ستاره مربع ها! - مجله سرگرمی

به گزارش خبرنگاران، مدیریت توزیع دولتی به طور عام و خصوصاً در ایران، موضوعی چالش برانگیز و پرهزینه بوده است و پیچیدگی های آن در کنار انقلاب و رشد صنایع مخابرات و فن آوری اطلاعات در دهه های اخیر، همواره ذهن متخصصان این حوزه ها را به چگونگی کمک جستن از امکانات بدیع در دسترس، در راستای بهبود مدیریت فرایندهای توزیع و ارائه سهمیه های عمومی به صورت عادلانه و سهل معطوف ساخته و البته تحولات بدیعی را نیز سبب ساز شده است.

در این بین نظام مدیریت سوخت در ایران که در دهه هشتاد شمسی مطرح و در قالب یک پروژه بزرگ و ملی اجرایی شد، نمونه ای از این کوشش هاست که در آن با توجه به مقتضیات آن سال ها و امکاناتی که توسعه ICT در اختیار متولیان امر قرار داده بود، به شکلی که امروزه مورد شناخت عموم مردم است و با عنوان کارت هوشمند سوخت خوانده می شود، سامان یافت.

در این طرح با توجه به ضعف مفرط سامانه های مخابراتی و لزوم ارائه به هنگام خدمات به مردم، مجموعه تصمیم گیر به سمت بهره برداری از تراشه های هوشمند در بستر کارت های پلاستیکی رفت که علی رغم تحمیل هزینه های گزاف تأمین، صدور و توزیع کارت و هم چنین خدمات جانبی مورد احتیاج، این امکان را فراهم می ساخت تا به صورت برون خط و علی رغم عدم برقراری اتصال با سامانه مرکزی، ارائه خدمات دچار خلل و وقفه نشود؛ تا جایی که این پروژه، یکی از نشانه های توانمندی ملی در اجرای پروژه هایی از این دست بدون کمک جستن از شرکت های بزرگ خارجی شد و غرور ملی را در این زمینه تقویت کرد.

با این حال، پس از بازه ای که سهمیه بندی متوقف و مجدداً تصمیم بر احیای مدیریت توزیع شد، طبیعتاً انتخاب فن آوری جدید متناسب با مقتضیات روز به گونه ای که با کمترین هزینه بر اقتصاد ملی، بتوان به نتایج و خروجی های مناسب تری دست یافت، دغدغه ایست که توجه به آن می تواند برای کشور قابل توجه و تأمل باشد.

در این باره محمدجواد حبیبی - کارشناس - در گفت وگو با خبرنگاران، پیشنهادی جدید را در این زمینه مطرح نموده تا شاید بتوان با تکیه بر مختصات آن و جلب نظر کارشناسان و تصمیم سازان و تصمیم گیران امر و توسعه این طرح به شکلی بهینه و مفید، نتایج مطلوب تری را در این خصوص کسب کرد.

تغییرات فن آوری روز در سطح کشور

به گفته او اگر بخواهیم به مهمترین تغییرات در حوزه فن آوری در کشور در این روزها و قیاس آن با شرایط دهه 80 اشاره کنیم، باید به توسعه زیرساخت های ارتباطاتی و تقویت آن ها اشاره نمود که موجب توسعه بیش از پیش شبکه ها و تجهیزات و فن آوری های مرتبط با آن در میان مردم شده است. مبتنی بر این توسعه، میزان بهره برداری از تلفن همراه افزایش چشمگیری را از خود نشان داده و تا جایی پیش رفته که مبتنی بر آمارها ضرب نفوذ آن در جامعه که در سال 1387 حدود 40 درصد برآورد شده بود، به عدد 110 درصد رسیده است و امروزه سیم کارت های اعتباری یا دائمی به کالایی عمومی و همه گیر و بخشی از سبد مصرف اقشار مختلف مردم کشور تبدیل شده است.

وی اضافه کرد: البته این نکته نیز قابل توجه است که در این میان هنوز تلفن های همراه هوشمند با چنین گستردگی مورد استفاده قرار نگرفته اند و ضریب نفوذ اینترنت به مراتب کمتر است. با این حال بدیهی است که در صورتیکه پروژه ای بتواند مبتنی بر تلفن های همراه طراحی و اجرا شود، قابلیت مطرح شدن در سطح ملی و عمومی کشور را دار خواهد بود و می تواند به کاهش سرمایه گذاری های کلان سخت افزاری و نرم افزاری در اجرای نظام سهمیه بندی منجر شود.

نگاهی به راه چاره موجود و نقاط ضعف آن

این کارشناس تاکید نمود: در راه چارهی که در حال حاضر مورد توجه تصمیم گیران امر قرار گرفته و کوشش شده با بهره گیری از ظرفیت های موجود و با هزینه بهینه نسبت به آن مبادرت شود، کارت های بانکی افراد به عنوان کارت مدیریت سهمیه سوخت آن ها لحاظ شده که توضیح آن در رسانه ها موجود است. در این باره چند اشکال را می توان به این طرح وارد دانست.

به گفته او، ایراد اول این که کارت های بانکی که اطلاعات مشتریان آن ها بر روی نوار مغناطیسی روی کارت درج شده است، برای خوانده شدن لزوماً احتیاج به وجود کارت خوان نوار مغناطیسی در مبادی توزیع است؛ با توجه به اینکه کارت های سوخت سابق از نوع هوشمند بوده اند، دستگاه های مستقر امکان خواندن کارت های جدید با نوار مغناطیسی را دارا نیستند و این به معنی لزوم سرمایه گذاری وسیع در تجهیز پمپ های بنزین به کارت خوان های جدید است.

حبیبی ادامه داد: ایراد بعدی را نیز می توان فعالیت سامانه تنها به صورت برخط و احتیاجمند حضور شبکه اینترنت یا اینترانت (GPRS) دانست؛ علی رغم توسعه این بستر در ایران، امکان ضعف آن در بعضی نقاط دور دست وجود دارد که خود معضلی دیگر محسوب می شود. هم چنین در صورتی که سرویس دهنده دچار مشکل شود تا حل آن مشکل ارائه خدمات متوقف خواهد شد. ایرادات دیگری را نیز می توان برای این طرح برشمرد از جمله ضعف امنیتی کارت های بانکی موجود، یا عدم توسعه فراگیر کارت های بانکی در بعضی از اقشار مردم که جای خود قابل توجه است.

توضیح راه چاره پیشنهادی

این کارشناس توضیح داد: از آنجا که می توان فرض کرد هر دارنده خودرو، دارای یک دستگاه تلفن همراه با سطح فن آوری مختلف اعم از هوشمند یا غیر آن است، در این طرح، هر فرد مالک خودرو باید در وهله اول شماره تلفن همراه خود را در سامانه ثبت کند. سپس هرگاه که مالک تصمیم به دریافت سوخت می نماید، باید یک کد دستوری معین را شماره گیری کرد که می توان از کد صندلی مورد درخواست نیز در آن استفاده شود؛ در نتیجه یک توکن عددی را که به منزله یک کالابرگ برای دریافت میزان سوخت مشخص شده از یک صندلی معین است را در پاسخ خود دریافت کند. مالک می تواند با وارد کردن کد دریافتی در پمپ های بنزین، نسبت به دریافت سوخت خود اقدام کند.

به گفته او مزایای طرح شامل عدم احتیاج به سرمایه گذاری سخت افزاری و نرم افزاری کلان، امنیت بالای طرح با توجه به بهره گیری از ماژول هوشمند سیم کارت، امکان پیاده سازی به شکل برخط و برون خط تا در صورت شلوغی شبکه، یا قطعی سرویس دهنده ها، ارائه خدمات متوقف نشود و سهولت در استفاده و مدیریت طرح است.

banima.ir: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای بانیما

1com.ir: از کامپیوتر و IT کلی مقاله و ترفند جالب اینجا داریم